Schodołaz gąsienicowy LIftkar do 130 kg Schodołaz to nowoczesne urządzenie do którego jesteśmy w stanie podpiąć każdy wózek inwalidzki z kategorii standardowych wózków. Jego nowoczesna technologia daje nam pełne możliwości użytkowania podczas wjeżdżania jak i sprowadzania pacjenta na wózku inwalidzkim po schodach. LG EVA-CHAIR – kompaktowe krzesełko transportowe. Służy głównie do transportu osób starszych, z niepełnosprawnością czy rannych, po schodach, a także w ciasnych przestrzeniach. Zbudowany z lekkiego stopu aluminium, z udźwigiem aż do 160 kg. Bardzo łatwo go przechowywać,w ciasnych przestrzeniach karetki czy innego samochodu, EVA Wygląd twarzy stanowi o nas, określa w znaczny sposób to, jak jesteśmy odbierani przez otoczenie. Robimy różne rzeczy, by ją uatrakcyjnić, sięgamy po kosmetyki kolorowe, różne zabiegi, kolczyki. Chowamy naturalny wygląd pod makijażem, nie zawsze zwracając uwagę na to, jakie sygnały wysyła nam jej wygląd. Refleksologia to nie czary Maksym to mój sąsiad. Znałam go jeszcze wtedy, gdy był z uroczą dziewczyną o imieniu Sylwia. Pewnego dnia zobaczyłam, jak rano, podekscytowany, schodził po schodach w garniturze i z białą różą na marynarce. To był dzień ich ślubu. Widziałam, jak wracali z szpitala po narodzinach dziecka, po raz drugi, po raz trzeci. Każda z wyżej wymienionych sytuacji kończy się sporządzeniem dokumentu, na podstawie, którego można wystąpić do sądu, wydziału ksiąg wieczystych o wykreślenie prawa dożywocia. Dokumentem niezbędnym, na podstawie którego można złożyć wniosek o wykreślenia prawa dożywocia z księgi wieczystej, jest: Umowa notarialna. Odpis Wnoszenie pralki po schodach może się odbywać tradycyjnie, z użyciem siły mięśni, ale wówczas należy zaangażować do tego zadania kilka osób. Prezentowany sch ejHbKXY. Skip to content Ślizg, deski poślizgowe transfer niepełnosprawnego i seniora Ślizg, deski poślizgowe transfer niepełnosprawnego i seniora Transfer niepełnosprawnego i seniora Opieka nad osobą niepełnosprawną może być łatwa o ile używa się odpowiedniego oprzyrządowania. Pisałam już o używaniu podnośników,które w znacznym stopniu ułatwiają transfer niepełnosprawnego i seniora. Można go wykonać z minimalnym użyciem siły opiekuna. Często samo przemieszczenie z wózka inwalidzkiego na łóżko nie załatwia problemu. Wielu niepełnosprawnych nie jest w stanie samodzielnie przemieszczać się na łóżku, gdyż ich stan zdrowia nie pozwala na samodzielną zmianę pozycji. Przekręcanie się można ułatwić używając produktów zwanych: ślizg, poślizg, łatwoślizg, mata poślizgowa, deski poślizgowe, pas transportowy i siedzisko transportowe. Niestety w przypadku tych udogodnień nie ma jednolitej terminologii, a tym samym nie ma jednej nazwy własnej, która określałaby własnie grupę tych produktów. To sprawia, że szukanie potrzebnych rzeczy wymaga dużej kreatywności potrzebującego niemniej jednak nie jest to niemożliwe. Deska poślizgowa Produkt ten służy do przemieszczania osoby niepełnosprawnej z wózka inwalidzkiego na toaletę, czy też na brzeg łóżka. Deska poślizgowa ma bardzo gładką powierzchnię, która minimalizuje tarcie i tym samym zmniejsza opór. Niepełnosprawny może samodzielnie przemieścić się z miejsca na miejsce. Szczególnie przydatne dla osób o osłabionej sile mięśniowej, także dla osób starszych. Maty poślizgowe, łatwoślizg, ślizg transfer niepełnosprawnego i seniora Te trzy nazwy określają ten sam produkt. Rulon materiału poślizgowego zszyty w jednym miejscu. Dzięki ślizgowi można w bezpieczny sposób dla opiekuna zmienić pozycję osoby leżącej. Ten produkt posiadam i muszę zaznaczyć, że na początku trzeba się przyzwyczaić, gdyż ślizg jest naprawdę śliski. Potrzebowałam asekuracji, szczególnie jak siedziałam na ślizgu, na łóżku z nogami spuszczonymi w dół. Dzięki ślizgowi, osobę leżącą, można przesunąć w odpowiednie miejsce na łóżku. U nas się sprawdziło w szpitalu, pielęgniarka była w stanie samodzielnie mnie przekręcić. W domu sprawdza się codziennie. Mąż przekręca mnie w noc kilka razy. Kiedyś korzystaliśmy z szytych przez ciocię prześcieradeł ze śliskiego materiału. Teraz ślizg robi robotę i można go zabierać ze sobą np. do hotelu. Jak widać na zdjęciu jest zrobiony z bardzo cienkiego, ale ogromnie wytrzymałego materiału. Transfer niepełnosprawnego jest bardzo ułatwiony i serdecznie polecam ten produkt. Pasy transportowy Pomaga opiekunowi podnieść niepełnosprawnego z pozycji siedzącej do stojącej, a później przemieścić w inne miejsce. Ma właściwości antypoślizgowe i umieszcza się go wokół tali niepełnosprawnego i chwyta za wystające elementy. Pozwala na optymalne użycie siły podczas udzielania pomocy. Dzięki użyciu tego pasa nie musimy chwytać niepełnosprawnego pod pachy celem podniesienia. To udogodnienie jest bardzo przydatne kiedy mamy w domu seniora, który ma problemy ze wstawaniem. Siedzisko transportowe Stosowane szczególnie w przypadkach ewakuacji chorego. Są zrobione z wysokiej jakości materiałów, które umożliwiają przeniesienie niepełnosprawnego na dużych odległościach. Siedzisko posiada pas asekurujący. Przydatne szczególnie wtedy jak trzeba kogoś na przykład znieść po schodach, a zrobienie tego na wózku inwalidzkim jest niemożliwe ze względów technicznych ze względu na ciasne klatki schodowe. Zajmuje mniej miejsca niż wózek i łatwiej nim manewrować. Te wszystkie przedmioty mają na celu ułatwić opiekę nad osobą niepełnosprawną. Nie są to tanie rzeczy, ale zdrowie i życie naszych bliskich nie ma ceny, więc warto w to zainwestować. Każdy z tych produktów można kupić w Polsce, wystarczy poszukać. Ja nie polecam żadnego sklepu, bo na rynku jest ich tak wiele, że każdy znajdzie odpowiedni dla siebie. Wystarczy że klikniesz i podzielisz się wiedzą Wyobraź sobie kobietę o zaraźliwym uśmiechu i roześmianych oczach, jej rude, długie włosy powiewają na wietrze i niesfornie spadają na twarz. Kobietę dojrzałą na tyle, że wie czego oczekuje od życia, ma jasno ustalone cele, ustabilizowaną pozycję, pracę, dom, ale na tyle dziewczęcą, że wciąż poszukuje nowych inspiracji, zainteresowań, nadal z ciekawością dziecka obserwuje świat i ludzi, a to co widzi i co ją fascynuje opisuje na blogu. Cześć to ja Zaniczka - miło Cię poznać. Podobne wpisy Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy. Page load link W wielokondygnacyjnych budynkach schody są oczywiście niezbędne. Warto jednak, by – zwłaszcza w małych i średniej wielkości domach jednorodzinnych – zajmowały one jak najmniej miejsca. Zrobienie dużych schodów odbywa się bowiem zawsze kosztem powierzchni mieszkalnej i użytkowej, które w niewielkich domach są szczególnie cenne. Dobrze jest więc przyjrzeć się projektowi domu i sprawdzić, czy nie da się zmniejszyć przestrzeni przeznaczonej na schody. Bez dokonywania dużych zmian projektowych, drogi do tego celu mogą być dwie – zwiększenie wysokości stopni oraz zrobienie dodatkowych stopni na spoczniku. Zmiana wysokości stopni Zdarza się często, że w trakcie budowy inwestorzy zmniejszają zaprojektowaną wysokość stopni schodów, prosząc wykonawcę o dodanie jeszcze jednego stopnia w ich dolnym biegu. Ponieważ nie zmieniają przy tym szerokości stopnic, to swoją decyzją tylko pogarszają pionową komunikację w domu. Po pierwsze – dodatkowy stopień zazwyczaj zabiera im powierzchnię z korytarza (Fot. 1 i 2). Po drugie – obniżając wysokość stopni, wcale nie sprawili, że będą mieć w domu wygodniejsze i bezpieczniejsze schody. Jeśli bowiem szerokość stopnic pozostała niezmieniona, to przestaje być spełniony warunek na wygodne schody, zapisany wzorem: 2h + s = 61-65 cm, w którym: h oznacza wysokość stopnia, s – jego szerokość, a 61-65 cm – przeciętne długości ludzkiego kroku. To ważne, ponieważ dla wygody (a w pewnym stopniu i dla bezpieczeństwa) poruszania się po schodach decydujące znaczenie ma właściwa proporcja wymiarów stopni (Fot. 3), a nie tylko ich wysokość. Zobacz: Czy wyższe stopnie mogą być wygodniejsze od niższych? Spróbujmy zatem sprawdzić, jakie konsekwencje miałoby działanie odwrotne, czyli zwiększenie wysokości stopni, po to, by w biegu było ich o jeden mniej. Oczywiście będzie to możliwe tylko wtedy, gdy powiększona wysokość stopni nie przekroczy 19 cm, czyli maksymalnej wielkości, dopuszczonej w domach jednorodzinnych przez warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki. Przyjrzyjmy się takiemu zabiegowi na przykładzie schodów dwubiegowych z płaskim podestem (Rys. 1), w których w każdym biegu jest po dziewięć stopni o wysokości 16,9 cm i szerokości stopnic – 29,2 cm. Potrzebne są one do pokonania kondygnacji o wysokości 304 cm (2 x 9 x 16,9 cm = 304,2 cm). Takie wymiary stopni spełniają też wspomniany wcześniej warunek na schody wygodne, ponieważ: 2 x 16,9 + 29,2 = 63 cm). Gdyby zwiększyć w tych schodach wysokość stopni do 19 cm, to do wejścia na górną kondygnację potrzeba by ich było (wliczając w to spocznik i podłogę na piętrze) jedynie: 304 : 19 = 16, czyli po 8 w jednym biegu (o jeden mniej niż wcześniej). By takie schody o większym pochyleniu biegów pozostały wygodne, szerokość ich stopni powinna wynosić: 63 – 2 x 19 = 25 cm. Oznacza to, że każdy z biegów schodów z wyższymi stopniami skróciłby się aż o: 8 x 29,2 – 7 x 25 = 233,6 – 175 = 58,6 cm. To oczywiście sporo, biorąc pod uwagę, że o taką wielkość skracają się dwa biegi – zarówno ten prowadzący z parteru na podest, jak i z podestu na piętro. Przyjmując, że szerokość biegów w domach jednorodzinnych to minimum 80 cm, na parterze i na piętrze odzyskamy w ten sposób na cele mieszkalne: 2 x 0,80 x 0,586 = 0,94 m², a więc prawie 1 metr kwadratowy powierzchni(!) o wartości – średnio licząc – 2-2,5 tysiąca złotych. W dodatku nie odbywa się to jakimś przesadnym kosztem wygody i bezpieczeństwa mieszkańców, zwłaszcza że w domu jednorodzinnym ruch na schodach nie jest duży i – co często tu podkreślamy – z czasem słabnie. Zobacz: Jakie schody są najlepsze w domu jednorodzinnym? Dodatkowe stopnie Zwiększenie wysokości stopni to niejedyny sposób na zmniejszenie powierzchni zajmowanej przez schody. W klasycznych schodach dwubiegowych (Fot. 4) powrotnych mamy do wykorzystania jeszcze spocznik. Nie pogorszymy komunikacji na nim, jeśli podzielimy go na pół dodatkowym stopniem (Fot. 5). Podobnie będzie, jeśli dwoma jednakowymi trójkątnymi stopniami zastąpimy podest schodów w kształcie kwadratu (Fot. 6 i 7). Natomiast zdecydowanie nie powinniśmy namawiać wykonawcy do zrobienia dodatkowego stopnia za zakręcie schodów zabiegowych (Fot. 8), które w tym miejscu – zwłaszcza we współczesnych wersjach – są z same z siebie już wystarczająco niewygodne i niebezpieczne. Dodając do nich jeszcze jeden stopień (Fot. 9), tylko zwiększamy zagrożenie dla domowników. Uwaga! Wszystkie ewentualne zmiany w kształcie schodów powinno się z zasady robić przed rozpoczęciem budowy i koniecznie skonsultować je z projektantem domu. Zwiększenie wysokości i szerokości stopni oraz wynikające z tego skrócenie biegów schodów może pociągać za sobą zmiany w architektonicznym i konstrukcyjnym projekcie domu. Schodołaz do wjazdu po schodach z wózkiem inwalidzkimCzy jest możliwe aby wózek inwalidzki wjechał po schodach? Oczywiście jest taka możliwość. Wystarczy podpiąć do wózka inwalidzkiego urządzenie zwane schodołazem i mamy problem rozwiązany. Poza tym taki transporter schodowy jest stosunkowo tani w porównaniu z tradycyjną windą, platformą dla niepełnosprawnych czy podnośnikiem. A kiedy nie możemy skorzystać z windy lub instalacja platformy dla niepełnosprawnych jest niemożliwa to wtedy schodołaz może okazać się idealnym można zabrać ze sobąSchodołaz to taki sprzęt, który jest dość kompaktowy i uniwersalny jak na swoje możliwości. Rozróżniamy dwa rodzaje schodołazów tzw. kroczące lub gąsienicowe. Tak jeden, jak i drugi z powodzeniem może wjeżdżać lub „wchodzić” po schodach. Udźwig tych urządzeń oscyluje w granicach 120-130 kg. Zatem jak jeździ takie coś z wózkiem inwalidzkim po schodach? Jest to dość prosty proces. Wystarczy podpiąć schodołaz pod wózek inwalidzki i ruszyć w górę lub w dół pokonując piętro za piętrem, swobodnie wjeżdżając lub zjeżdżając po stopniach schodów. Oczywiście jest jeden warunek do takiej „jazdy” potrzeba nam „kierowcy”. Co to oznacza? W 90 procentach czy to schodołaz kroczący czy też gąsienicowy sterowany jest przez osobę „drugą”. Samemu osoba niepełnosprawna nie jest w stanie prowadzić i sterować takim gąsienicowyOczywiście takie rozwiązanie jakie oferuje nam schodołaza nie jest idealnym. Jednak z braku możliwości zastosowania innego urządzenie z pewnością ułatwia codzienne obowiązki. Bywa przecież i tak, że osoba niepełnosprawna nie jest w stanie samemu poruszać się nawet na wózku inwalidzkim, wymaga całodobowej opieki, wtedy schodołaz odciąża znacznie opiekuna przy noszeniu osoby niepełnosprawnej oszczędzając jego mięśnie i kręgosłup. Niewątpliwie wielką zaletą schodołaza jest jego mobilność. W każdej chwili możemy spakować go do samochodu i przewieźć w dowolne miejsce. Jeżeli potrafimy używać schodołaza w swoim domu, to z równym powodzeniem będziemy mogli z niego korzystać na działce lub parku i w każdej dowolnej lokalizacji w której to urządzenie może nam być kroczącySchodołaz jest sprzętem który niestety trochę kosztuje. Ceny nowych urządzeń zaczynają się od 14 tysięcy złotych dlatego alternatywą może być urządzenie używane, które kupimy już za 3500 do 4000 zł. Warto również skorzystać z dofinansowania jakie oferuje nam Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Jest to bardzo wygodne i korzystne rozwiązanie ponieważ możemy otrzymać dopłatę w wysokości nawet 95 procent kosztów zakupu schodołaza. Łatwo obliczyć, że przy takim dofinansowaniu wydamy zaledwie 200 złotych na schodołaz używany i 700 zł na do skorzystanie z naszej oferty. Posiadamy w sprzedaży nowe i używane schodołazy. Na każdy sprzęt wystawiamy fakturę i zapewniamy gwarancję. Przeprowadzamy darmowe szkolenie z obsługi schodołazów. I tylko u nas można wypożyczyć schodołaz celem sprawdzenia jego możliwości we własnym domu. Organizujemy również prezentacje i pokazy działania schodołaza z dojazdem do jesteście Państwo zainteresowaniu którymś ze schodołazów prosimy o kontakt z naszym specjalistą Grzegorzem Krzemińskim pod numerem telefonu 606 248 022 lub mejlowo pisząc na adres e-mail: info@ Podpowiadamy również jak otrzymać dofinansowanie na sprzęt z PFRON. Zapraszamy. Udar mózgu to jeden z najczęstszych zespołów klinicznych charakteryzujący się nagłym wystąpieniem objawów ogniskowych lub uogólnionym zaburzeniem czynności mózgu, trwający dłużej niż 24 godziny i nieposiadający innej przyczyny niż naczyniowa. Jest trzecią przyczyną zgonów, a pierwszą prowadzącą do inwalidztwa [1]. Skutki udaru mózgu w 70% przypadków uniemożliwiają samodzielną lokomocję. Zaledwie 25% osób po przebytym udarze powraca do życia społecznego i zawodowego [2]. Z tego powodu jednym z podstawowych celów usprawniania zgłaszanym przez pacjentów jest możliwość samodzielnego przemieszczania się. Tak też było w przypadku opisywanego pacjenta, J., który chciał samodzielne przejść do łazienki oddalonej od szpitalnego pokoju o ok. 20 m. Pan J. (62 lata) doznał udaru krwotocznego lewej półkuli mózgu. Pacjent był obciążony kardiologicznie nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą i hiperlipidemią. Trafił na oddział rehabilitacji ruchowej w trzecim tygodniu po incydencie, był spionizowany do pozycji siedzącej w wózku inwalidzkim. Mocno hiperaktywny po stronie pośrednio zajętej, a na siedząco przenosił ciężar ciała na stronę zajętą, co obrazuje zdj. 1. W badaniu fizjoterapeutycznym [3, 4] na poziomie struktur ciała dużym problemem okazało się mocno zaburzone czucie powierzchowne i głębokie – w dłoni i stopie praktycznie zniesione. Pacjent mógł podejmować próby aktywności wyłącznie pod kontrolą wzroku. Kończyna górna od barku była wiotka, bark lekko podwichnięty. W kończynie dolnej występowało osłabienie siły mięśni odwodzicieli, prostowników i rotatorów zewnętrznych stawu biodrowego oraz mięśnia zginacza grzbietowego Pan J. miał wygórowany odruch rzepkowy i ze ścięgna Achillesa, występował u niego objaw Babińskiego. Pacjent był również osłabiony posturalnie: zwłaszcza grupa wentralna po stronie porażonej, a także słabo stabilizował łopatkę. Do stanu funkcjonalnego pana J. został dobrany Test Trunk Control [5]. Osiągnięty wynik to 61/100 pkt, na jego podstawie stwierdzono, że pacjent potrafi samodzielnie siedzieć, jednak wszelkie zmiany pozycji wymagały pomocy terapeuty. Na poziomie życia społecznego pacjent zgłaszał: „nie dojdę do łazienki”, „nie potrafię chodzić”. Po analizie wyników badania razem z panem J. uzgodnione zostały etapy terapii prowadzące do głównego celu – samodzielnego chodu. Pierwszym etapem była nauka samodzielnego transferu. Drugim – wstawanie i siadanie, utrzymywanie równowagi na stojąco, przenoszenie ciężaru ciała na obie strony, torowanie fazy obciążenia i torowanie fazy przenoszenia kończyny zajętej. Trzecim – doskonalenie chodu. Po osiągnięciu każdego kolejnego etapu przeprowadzane było funkcjonalne badanie fizjoterapeutyczne w celu kontroli efektów terapii. Zastosowano trzy rodzaje testów weryfikujących mobilność tułowia, równowagę i chód (tab. 2). Terapia Ćwiczenia prowadzone były według metod neurofizjologicznych PNF (prorioceptive neuromuscular facilitation) [6] i NDT-Bobath [7], a do doskonalenia chodu wykorzystano urządzenie odciążające PARESTAND [8] w połączeniu z bieżnią. Ćwiczono dwa razy dziennie przez 16 tygodni. Wymiar godzinowy: 1 godzina ćwiczeń przed południem, 0,5 godziny ćwiczeń po południu. I etap Nauka transferów Problem ze zmianami pozycji u pana J. wynikał głównie z dużego osłabienia mięśni posturalnych. Z tego względu pierwszy etap terapii rozpoczęto od wzmacniania mięśni skośnych brzucha, mięśnia poprzecznego brzucha, przepony oraz mięśni grzbietu. W tym celu zastosowano ćwiczenia rotacji górnego i dolnego tułowia, ćwiczenia obrotów na stronę pośrednio i bezpośrednio zajętą (zdj. 2–7) oraz unoszenie bioder z pozycji leżenia tyłem (zdj. 8, 9). Następnie ćwiczono przejście z pozycji leżenia na boku do siadu (zdj. 10, 11) i z powrotem – z siadu do leżenia. W celu oswojenia się z przestrzenią w pozycji siedzącej zastosowano ćwiczenia symetrycznego pochylania się do przodu, później ćwiczenia pochylania do kończyny dolnej bezpośrednio i pośrednio zajętej. Gdy zadane aktywności zostały opanowane, rozpoczęto naukę transferów z leżanki na wózek i z powrotem oraz z leżanki na krzesło i z powrotem (zdj. 12–14). Każde ćwiczenie było powtarzane pięć razy (jedna seria), gdyż pacjent szybko się męczył (maksymalnie pan J. wykonywał cztery serie). Terapia prowadzona była na sali gimnastycznej przed południem. Po południu zdobyte umiejętności utrwalano na sali chorych. W 7. tygodniu od udaru wykonano Test Trunk Control, w którym pacjent uzyskał 100/100 pkt, co oznacza niezależność poruszania się w obrębie łóżka. Wykonano również test równowagi Berg Balance Test [9], w którym pan J. uzyskał 8/56 pkt. Na tym etapie potrafił on samodzielnie siedzieć, przesiadać się na wózek i z powrotem. Uzyskany wynik wskazywał na wysokie ryzyko upadków i potrzebę asekuracji pacjenta. Tab. 1. Dane z bieżni czas (min) liczba kroków średnia szybkość bieżni (km/h) dystans (m) średnia prędkość chodu (m/s) średni cykl chodu (cykl/s) średnia długość lewego kroku (cm) średnia długość prawego kroku (cm) współczynnik zmienności – lewa (%) współczynnik zmienności – prawa (%) czasy dla stóp– lewa (%) czasy dla stóp– prawa(%) wskaźnik ambulacji 25 1582 860 58 55 7 8 52 48 73 27 1752 949 57 55 8 9 52 48 73 28 1903 1038 58 56 6 6 51 49 77 14 926 506 58 55 6 8 51 49 76 29 1998 1085 58 56 6 8 52 48 75 15 1130 626 60 58 9 11 51 49 80 15 1184 731 66 65 10 12 51 49 81 15 1171 717 66 64 12 14 52 48 79 15 1253 773 66 65 14 15 52 48 81 15 1206 3 760 67 67 10 11 52 48 80 16 1331 862 69 68 8 10 51 49 83 16 1284 856 71 71 12 13 52 48 80 17 1418 941 71 71 9 11 51 49 83 18 1573 1031 70 71 10 11 52 48 83 18 1528 1018 71 71 8 9 51 49 83 II etap Nauka wstawania i kontrolowanego siadania Cele: utrzymanie równowagi na stojąco, torowanie fazy obciążenia kończyny bezpośrednio zajętej, torowanie fazy przenoszenia kończyny bezpośrednio zajętej. W drugim etapie terapii kontynuowano ćwiczenia wzmacniające mięśnie posturalne, jednakże w wyższych pozycjach wyjściowych (zdj. 15–18). Następnie uczono pana J. wstawania przez pochylenie do przodu oraz kontrolowanego siadania (zdj. 19–22). W pozycji stojącej ćwiczono utrzymanie równowagi na obu kończynach dolnych (zdj. 23, 24) oraz z przeniesieniem środka ciężkości na kończynę bezpośrednio zajętą. Pacjent utrzymywał ciężar ciała na kończynie bezpośrednio zajętej, a drugą kończyną wykonywał zadaną aktywność: tupał, „gasił papierosa”, przenosił ją do przodu, tyłu i w bok. Ćwiczenia te wymagały dużo wysiłku od pacjenta ze względu na osłabioną siłę grupy mięśni odwodzicieli biodra (występował objaw Trendelenburga). Gdy pan J. utrzymywał stabilnie pozycję stojącą, rozpoczęto naukę chodu. Na początku torowano fazę obciążenia kończyny bezpośrednio zajętej. Pacjent ćwiczył chodzenie bokiem i przodem wokół leżanki. Następnie torowano fazę przenoszenia. Ze względu na osłabienie mięśni posturalnych oraz mięśnia piszczelowego przedniego pacjent musiał bardziej zginać biodro przy przenoszeniu kończyny dolnej bezpośrednio zajętej. Ćwiczono przy leżance, a później torowano poszczególne fazy chodu od przodu lub tyłu pacjenta (zdj. 25–27). Do asekuracji pacjent używał kija. Biorąc pod uwagę brak czucia głębokiego w stopie, początkowo terapię chodu prowadzono przed lustrem, a następnie zdobyte umiejętności utrwalano poza salą gimnastyczną – na korytarzu, na schodach, w parku. Pacjent był zdecydowanie silniejszy niż w pierwszym etapie, wykonywał trzy serie po 10 powtórzeń każdego ćwiczenia. Pacjent, widząc swoje postępy, był bardzo zmotywowany do ćwiczeń. W 11. tygodniu od udaru przeprowadzono badanie funkcjonalne. W Berg Balance Test pacjent uzyskał 49/56 pkt, a więc bardzo wysoki wynik. Miał jedynie problem z szybkim, naprzemiennym wchodzeniem na stopień i staniem na jednej nodze. Następnie wykonano Test up and go [10] – pan J. pokonał próbę z kijem w ciągu 10 s, a bez kija nie wykonał próby. Kolejnymi testami, które zastosowano, były testy oceniające chód. W Time Walking Test 10 m [11] pan J. przeszedł dystans w czasie 11,86 s ze średnią prędkością chodu 0,84 m/s, w 6-Minute Walking Test [11, 12], oceniającym wydolność, uzyskał 342 m, ze średnią prędkością 0,95 m/s. Testy chodu pan J. wykonał z użyciem kija. III etap Doskonalenie chodu Celem tego etapu było doskonalenie chodu i wydłużanie przebywanych pieszo dystansów. Wykorzystano w tym celu urządzenie odciążające PARESTAND w połączeniu z bieżnią BIODEX (zdj. 28). Przed terapią wykonano pacjentowi test równowagi oraz test symetrii obciążenia kończyn dolnych na platformie stabilometrycznej typu Zebris (zdj. 29, 30). Pan J. chodził na bieżni w uprzęży urządzenia odciążającego. W czasie terapii pracowano nad uzyskaniem symetrii kroków, wydłużeniem obydwu kroków, zwiększeniem szybkości marszu, poprawą równowagi oraz koordynacji w czasie chodu [12]. Pacjent przy początkowej prędkości był odciążany o 25% masy ciała w celu ułatwienia zapoczątkowania chodu na bieżni [13]. Następnie po 3 min zwiększano prędkość i dociążano pacjenta [14]. Prędkość dobierano optymalnie do jego możliwości – sprawdzano tętno w trakcie zabiegu oraz zwracano uwagę na jakość pracy kończyny zajętej. Pacjent rozpoczął trening chodu od prędkości 0,41 m/s, a w następnych dniach terapii prędkość sukcesywnie zwiększano. W czasie wzrastających prędkości kontrolowano pracę tułowia i kończyny dolnej bezpośrednio zajętej. Pan J. miał możliwość obserwacji na monitorze długości i symetrii kroków. Ten rodzaj feedbacku zaowocował próbami wyrównywania różnicy, a także wydłużeniem obydwu kroków. Pacjent zauważył, że szybkie chodzenie sprawia mu mniej trudności niż wolne. Kroki zaczął stawiać coraz pewniej i przestał patrzeć pod nogi. Wykorzystując asekurację urządzenia odciążającego podczas treningu na bieżni, pacjent wykonywał zadania rozpraszające uwagę oraz wymagające większej równowagi (liczenie od 100 do 1, co trzecią liczbę od 1 do 100, chód bez trzymania się rękami). W celu utrwalenia zdobytych umiejętności, bezpośrednio po zakończeniu treningu na bieżni, pan J. chodził po naturalnym podłożu. Łączny czas treningu chodu na bieżni i chodu naturalnego wynosił 30 min. Zajęcia były prowadzone po południu. Terapia trzeciego etapu trwała 15 dni (pięć razy w tygodniu przez trzy tygodnie). W 16. tygodniu od udaru przeprowadzono ponownie test na poziomie strukturalnym, gdzie stwierdzono zniesienie czucia głębokiego w stopie, częściowy powrót czucia powierzchownego oraz pojawienie się zwiększonego napięcia w mięśniu prostym uda i brzuchatym łydki na poziomie 1 według skali Asworth [15]. Siła mięśnia pośladkowego wielkiego wzrosła do 3 według skali Lovetta [16], a grupy mięśni odwodzicieli i rotatorów zewnętrznych do 2 według Lovetta. W badaniu w 3. tygodniu od udaru odnotowano brak zgięcia grzbietowego stopy, w 16. tygodniu mięsień piszczelowy przedni miał siłę 3 według skali Lovetta. Na poziomie funkcjonalnym pan J., nie mając czucia głębokiego w prawej stopie,... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 10 wydań czasopisma "Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma ...i wiele więcej! Sprawdź Szczegóły Kategoria: SPRZET UZYWANY Schodołaz - służy do pokonywania barier architektonicznych - schodów. Jest przeznaczony do transportu po schodach osób niepełnosprawnych, starszych, które poruszają się na wózkach inwalidzkich ręcznych. Schodołaz został stworzony tak, aby mógł poruszać się po każdym rodzaju schodów - nawet bardzo stromych, krętych czy z nierównymi brzegami. Świetny, gdy mamy do dyspozycji ograniczoną przestrzeń. Posiada wytrzymałą obudową sprawia, że jest bezpieczny i w obiektach użyteczności publicznej jak i w domach prywatnych. SCALAMOBIL ALBER model S20 + krzesło lub wózek Maksymalne obciążenie: 120 kg, 1 osoba wraz z wózkiemWaga: 24,5 kgPrędkość: 6 - 16 stopni / minZasięg: do 300 schodów (w zależności od obciążenia)Schody: ciągi proste, zakręcające. strome, wąskie, z dowolnego materiału i ze stale przymocowanymi pokryciami, do wnętrzNapęd: silnik elektryczny 176 WBaterie: 2x12 V/3,4 Ah, Dryfit-Typ (bezobsługowe, żelowe) PRODUKT UŻYWANY 12 M-CY GWARANCJ (6 m-cy bateria) Zdjęcia pognądowe: ZOBACZ FILM JAK SIĘ ZACHOWUJE SCHODOŁAZ NA SCHODACH

jak znieść chorego po schodach